Eg vil bli tatt av vinden

I dag då eg omsider såg dagens lys, var det snø ute. Det var litt overraskande for eg hadde ikkje venta det etter ei veke med regn. Likevel var det sjølvsagt ei positiv overrsaking. Så lenge eg ikkje køyrer bil, er snø relativt OK :-)

Du har gjetta rett. Dette innlegget skal ganske enkelt handle om vêret. For å forklare situasjonen min må eg ta litt geografisk opplysning. Volda ligg ved fjorden mellom bakkar og berg. Volda ligg på sunnmøre i vestlandsnoreg. Det er ikkje så mykje meir å seie der eigentleg. Tilbake til vêret.

Det er som på vestlandet elles rimeleg skiftande vêr her i Volda, og relativt mykje regn i alle fall for sarte austlandssjeler. Likevel er det ein ting som eg syns er relativt sjeldan her, og det er VIND. Det regner berre rett ned. Det er så og seie aldri regn mot ruta. Det er sjeldan du kan høyre at vi har eit vêr i det heile, og det er ganske skuffande.

Eg nemnte for nokon at eg sakna vinden, og det kunne dei (austlendingar) sjølvsagt ikkje forstå. Eg sa at eg sakna å merke at eg levte. Dei lurte på om eg verkeleg sakna å fryse i hel. Eg klarte ikkje å forklare skikkeleg kva som manglar når det ikkje er vind.

Berre for å ha sagt det: Vind er ikkje festleg i alle samanhengar. Det tek ikkje av å sykle i motvind, og av og til er det sjølvsagt plagsamt når håret står til alle kantar. Likevel er det noko i det at eg merkar at eg lever. Går ein ute ein blåse-bort-dag får ein verkeleg blåst systemet reint. Dessutan er det mykje betre å legge seg godt under dyna når ein merkar at det er vêr utanfor. Eg seier som Pippi: Tenk om vi inte hadde nåt veder als (ikkje sjå på "svensken" min).

Eg gler med til 5. desmber. Då skal eg heim til flate og forblåste Jæren, og eg håper verkeleg at det er skikkeleg vêr slik at eg kan bli tatt av vinden...