Angst

Då var det ei lita stund sidan sist. Det skuldast ikkje akkurat eksamenslesing, dessverre. Sidan eg likevel har bestemt meg for å slutte, tek eg ikkje lesinga så tungt. Det eg derimot har vore oppteken av er å fullføre dei x antal pip eg har laga. Pip står for det eg har laga, men det eg har laga kan eg ikkje skrive namnet på fordi det skal vere gåver.

No har eg byrja på noko nytt. Eg har laga to tøfler (men ikkje eit par. Eg har ein av kvar som skal bli eit par når eg har strikka make til dei.) og er i gang med ei taske. Dette blir jo klart ein interessant blogg. Slik blir samtalen:

- Kva les du?
- Ein blogg som venninna mi har skrive.
- Å, kva handlar den om?
- Akkurat no er det om kva ho har strikka i det siste, som ho ikkje ein gong vil seie.
- Det høyres kjedeleg ut.
- Mhm!
- Kvifor gidd du å vere ven med henne?
- Det byrjar eg òg å lure på.

Eg skal no gå over til å snakke om noko mykje meir interessant, og det som altså er grunnlaget for tittelen. Mobilen min starta å skape seg ein eller annan gong sist veke. Den hengte seg opp konstant. Den skrudde seg av og på, nekte å fungere og trengte like mykje energi som faren min (han et eit brød til dagen + middag +++). Det resulterte i at eg gjekk rundt å slo den i ting når den stoppa opp. Det var liksom eit forsøk på å få den i gang. Den har fått eit par skrammer. La meg berre seie det slik at eg ikkje er svært tålmodig med tekniske ting når dei ikkje fungerer.

Det var forbi. Eg måtte kjøpe meg ein ny mobil. Eg skulle gå inn i butikken, slenge mobilen min på disken litt hardarare enn nødvendig og så skulle eg seie: Eg vil gjerne bytte denne i ein mobil som virkar.

Kva skjedde? Jo, eg bestemte meg for å kjøpe ny mobil på fredag etter skulen. Eg hadde med meg ladaren og høyretelefonar. Butikken skulle få alt. Men det som skjedde var at mobilen tok til å oppføre seg normalt på fredagen. Eg gav meg ikkje. Eg minna meg sjølv på kor irriterande det var når den ikkje fungerte, og gjekk med faste skritt mot butikken.

Du forstår kanskje at dette var noko vanskeleg. Eg har nemleg ganske store problem med slike butikkar. Dette var dessutan ein kiosk, telekiosk. Kva i all verda er det liksom? Inne i slike butikkar byrjar eg gjerne å tenke at det går fint. Den er jo i orden nå. Nei, eg treng ikkje eigentleg ny mobil. Sist gong eg kjøpte ny var eg sikkart inne i butikken 3 gonger før eg kjøpte han. Eg overbeviste meg sjølv om at eg måtte tenke meg om. Særleg, eg måtte ta meg saman for å ikkje bryte saman for å kunne snakke med mobilfyren tenker eg vi seier.

Det same skjedde i denne kiosken, utanom at eg ikkje fekk sjansen til å strame meg opp. Eg overbeviste meg sjølv om at ny mobil kunne vente. Eg skulle kjøpe ny heime i staden. Der kunne eg kikke betre. Ta turen fleire gonger utan at det såg dumt ut. Dette er det som først og fremst gjekk gale:

1. 1. Det var alt for mange menneske i kiosken. Resultat: Eg fekk sjansen til å byrje å tvile.
2. 2. Det var eit irriterande vesen (straks stempla som irriterande bergensarjenta) framfor meg i køen som absolutt måtte ha nokon stygge øyreklokkar av akkurat det merke. Resultat: Eg merka kor mykje peiling ho hadde (IRRITERANDE), og eg visste at eg kom til å bruke lang tid sjølv.
3. 3. Det var ei kvinne bak meg i køen. Resultat: Eg følte at eg var til bry. Eg ville sikkert bruke ei stund. Det er jo tusen spørsmål (i alle fall noko i nærleiken av 10): Kva abonnement var best? Kva kosta mobilen med dette abonnementet, kunne eg ha det gamle abonnementet, kva med nummeret, og kva for ein mobil skulle eg kjøpe?

Eg var ei gentlewoman, gjekk ut av kiosken og overlét plassen min til dama som var bak meg i køen. Ho var sikkert frå Stavanger, og ho irriterte meg eigentleg. Ho hadde ropande forklart inn i telefonen korleis ein eller annan skulle finne henne. Ho ropte akkurat som om ho ikkje hadde mobil...

Eg kasta ikkje eit siste blikk på jærbuen som faktisk stod bak disken. Eg orka ikkje. Eg gjekk. Slike butikkar burde vurdere å selje sko eller garn, eller noko slikt, i tillegg. Slik at eg kunne gå rundt i butikken å seie. Å ja, fritidsgarn, det er bra. Det tovar. Fint. Å nei, det visste du kanskje ikkje. Eg trur at viss eg berre følte meg litt overlegen ville eg hatt litt mindre angst.

(PS! Beklagar, Julia Stangeland som er brukaren av denne bloggen, kan ikkje fatte seg i kortskap, men ho kan skrive om seg sjølv i tredjeperson ;-)